Stukje bij beetje beter

Eindelijk weer eens een rustige nacht. (Voor papa, dan). Gistermiddag zijn Jasper en Michiel naar Nijmegen gekomen en dus was het even schuiven met de slaapplaatsen. Michiel slaapt in een campingbedje dus  da’s niet zo moeilijk. Jasper mocht bij mama in het grote bed, dus papa werd naar de stretcher bij Thomas op de kamer in het ziekenhuis verbannen.  

Voor mama was het dus een aanzienlijk minder rustige nacht, want Michiel had er niet echt zin in om te gaan slapen en krijste in het begin behoorlijk. Jasper kon dus ook niet slapen. Uiteindelijk is alles toch in slaap gevallen, maar het blijft onrustig; 2 van die bengels op je kamer.

Papa had het beter. Thomas viel redelijk snel in slaap en afgezien van het gehoest van Thomas (eindelijk), het geroezemoes van de pompen, de verpleging die regelmatig dingen komt controleren en de piepjes en alarmen van de pompen en monitors, heeft papa goed geslapen.

Vroeg in de ochtend was Thomas best goed er aan. Bijna vrolijk zelfs. Later sloeg zijn humeur om en heeft de rest van de dag de sacherijn uitgehangen, omdat hij meer wil dan dat hij kan. Hij wil met de wii spelen en gaan staan, maar dat gaat niet. Ook kan hij vaak net niet bij de TV of iets anders wat hij wil pakken. 
Prof. Wijnen (de chirurg zelf) is langs geweest en was tevreden. De bloeduitslagen gingen vandaag alle kanten op. HB wat laag, leuko’s en trombo’s goed. Verder keken ze vandaag ook naar mineralen (kalium, magnesium etc.)  en glucose ed. Die uitslagen gaven de gekste waarden aan. De bloedmonsters hadden ze uit zijn CVC genomen en die waarden vertrouwden ze niet. Dus hebben ze hem 2x in zijn vinger moeten prikken (Au) en gelukkig gaven deze monsters betere uitslagen.

Dat Jasper en Michiel er bij waren was fijn, omdat we nu even ‘compleet’ waren, maar handig is anders. Jasper wil wel spelen, maar mag niet alleen rondwandelen of in de speelkamer en erg veel ‘speelkameraadjes’ zijn er niet. En voor Michiel heb je eigenlijk 6 paar handen nodig om te zorgen dat ie bij je blijft en dat hij van alle knopjes, draadjes en slangetjes afblijft. (En de hele dag in de buggy zetten is ook zo zielig). Daar moeten we toch nog wat op verzinnen, want dat kan nog leuk worden in Amerika…
Gelukkig zouden opa en oma komen en zij zouden de kinderen ook weer mee nemen. (Die hebben we dus gevraagd iets eerder te komen.)

Later is er nog wat bezoek geweest. Zij hadden voor Thomas een ballon meegebracht. Precies het goede kadootje, want er kon zelfs een voorzichtig lachje van af.
Zelf het eten ging vandaag de goede kant op. Zijn darmen funktioneren alweer redelijk, getuige het aantal windjes. En hij heeft ook best wel eetlust. paar stukjes appel, een paar frietjes, druifjes, een snoepje. Van alles maar muizehapjes, maar toch…

En morgen? Dat zien we dan wel