We’re back in town!

En dan nu eindelijk tijd maken voor een blog!
Het valt niet mee om weer in  het ritme van alledag terug te keren. De jetlag speelt ons behoorlijk parten, zeker als de kinderen ‘s nachts om de beurt wakker worden en niet meer kunnen slapen. Tja, we hadden er niet bij stilgestaan dat zij ook last hebben van het tijdsverschil.

Maar nu eerst maar eens terug naar vorige week…
We hebben een hectische week achter de rug. Er moest het nodige worden afgerond. We hebben afscheid genomen van de buurt. Onze lieve buren hadden een afscheidsfeestje georganiseerd in Halloween-stijl, omdat we Thanksgiving net zouden missen. Het was gezellig en fijn om alle mensen die we afgelopen periode hebben leren kennen nog eenmaal te zien. En tevens erg raar dat je weet dat je bepaalde mensen nooit meer ziet. Gelukkig hebben we er veel vrienden bij op facebook en kunnen we toch een beetje contact houden.
De dagen erna hebben we afscheid genomen in het ziekenhuis en op de daycare. De laatste controle in CHOP was woensdag. ‘s Morgens hadden we bij Thomas het sondeslangetje uit zijn neus gehaald. We vonden het spannend wat de oncoloog ervan zou zeggen en we wilden graag weten wat zijn gewicht was. Hij was iets afgevallen, maar de oncoloog durfde het aan om het eruit te laten. Nu, een week later, kunnen we zeggen dat het een goede keus is geweest. Thomas eet sinds hij thuis is erg goed, normale hoeveelheden en het Nederlandse brood en peperkoek gaan erin als … peperkoek!
De childlifezuster had intussen gehoord dat wij voor het laatst waren en had iedereen, zusters, maatschappelijk werkster, oncoloog en nurse paractitioner (Nederlandse woord bestaat niet?!) bij elkaar getrommeld. Thomas kreeg een cadeautje, zijn laatste kralen voor de ketting (waaronder de vis, omdat we overzee naar huis gingen en die van Einde behandeling!!!) en daarna zongen ze voor Thomas  en strooide iedereen confetti over hem heen. Het was echt een mooi en ontroerend afscheid. Er werden door Thomas en ons veel knuffels uitgedeeld.
Op de daycare hadden we een kleine tractatie voor alle kinderen en voor het team een grote taart: “We will never forget you”,  hadden we erop laten zetten. De kinderen hebben er zo’n fijne tijd gehad! En ook veel geleerd. Er wordt nu thuis nog vaak Engels gesproken, zelfs door Michiel!

Naast het afscheid nemen hadden we een huis leeg achter te laten. In ruim 5 maanden sleep je stiekem toch veel spullen naar binnen. We hebben veel kleding aan goede doelen geschonken en ook gekregen speelgoed achtergelaten in CHOP en daycare. Met 6 koffers en 5 handbagagekoffers en de nodige tassen kregen we alles toch mee.  Ben, van stichting Kubaclub, heeft onze inboedel gedeeltelijk geregeld en ook aan deze stichting hebben we veel gedoneerd, zoals een wasrek, krukjes, tot een barbecue aan toe. De dag van vertrek heeft Ben ons met alle koffers naar het vliegveld gebracht en begeleid, wat erg fijn was. Ben, bedankt voor alles!!!

afscheid in CHOP

De terugreis verliep soepel. Thomas sliep vrij snel en heeft ook lang geslapen. Michiel na een portie Benadryl ook. Jasper kon zijn draai niet vinden en is het grootste deel wakker geweest. Wijzelf hebben nauwelijks geslapen, te gespannen over wat er komen zou.
‘s Morgens om 8 uur precies zijn we geland, het was toen op mijn horloge 2 uur ‘s nachts! We hebben lang op de koffers moeten wachten en toen we eindelijk door de deuren heen kwamen stond daar een erg grote delegatie uit Venray e.o. ons op te wachten met spandoeken en al! Niet verwacht en echt super!!!! Het was emotioneel, maar erg fijn! De online bestelde boterhammen (email aan oma Ria) werden snel tevoorschijn gehaald en waren zo op! Ook de Nederlandse yogi en chocomel smaakten als vanouds. Raar toch hoe je sommige gewone dingen zo kunt missen!

Eenmaal thuisgekomen stond daar weer een grote groep mensen te wachten, het huis was versierd en de taart, kaarten en bossen bloemen stonden op tafel. Het was echt fijn thuiskomen!
En als je dan naar binnen stapt, ziet je huis er heel raar uit! We waren redelijk groot en donker gewend en ons huis is dan erg klein en licht. We keken er zo raar tegenaan! Gelukkig is het nu alweer helemaal vertrouwd, als zijn we nog steeds weleens aan het zoeken waar we bepaalde dingen opgeborgen hebben. Zo kon ik na het derde keukenkastje pas een theedoek vinden, haha!

Afgelopen maandag zijn we op school gaan kijken, de kinderen moesten wennen, want al die aandacht op hen gericht vinden ze niet altijd even fijn.

Gisteren zijn we naar het dorp geweest. Jasper en Thomas moesten nog schoenen hebben, want de crocsen en slippers zijn hier toch echt te koud… Ook nog even langs de kapper geweest en toen waren ze  er klaar voor! Wat wel grappig was dat we zonder herkenbare Thomas over straat konden. Een half jaar geleden zag je duidelijk dat hij ziek was, met z’n blote bolletje en sondeslangetje. Nu heeft hij een donkere bos krullen! Een vreemde gewaarwording.

Vanmorgen zijn ze allebei naar school geweest en ze kwamen enthousiast en blij uit school! Morgen gaat Jasper een spreekbeurt houden over Amerika. We zijn benieuwd hoe hij dat gaat doen. Hij heeft erg veel zin om zijn klas te vertellen over zijn avontuur.

Tot zover onze eerste dagen hier in ons koude kikkerlandje, en ik zeg bewust landje, want alles lijkt (en is) zo klein! De auto’s, parkeerplaatsen, koffiekopjes en literpakken melk… En ik heb nu alweer een hekel aan de drempels en rotondes…maar dat is vast gewoon even wennen;-)

Maandag a.s. hebben we een afspraak in Nijmegen en dinsdag begint Thomas aan de laatste twee weken accutanepillen. Zodra er meer nieuws is, laten we het weer weten.

Liefs van ons vijven!!!