Het nieuwe jaar is alweer een eindje onderweg, Carnaval staat voor de deur.
Heel langzaamaan beginnen we te wennen aan (voor zover je het ‘wennen’ kunt noemen) een leven zonder Thomas en als gescheiden gezin. Het zijn hele moeilijke maanden geweest, waar we ons doorheen geknokt hebben. En…we weten dat we er nog lang niet zijn. We zullen er ook nooit komen, want het gemis van Thomas blijft altijd!
Soms vragen mensen hoe het gaat. Dat is een moeilijke vraag om te beantwoorden. Hoe gaat het? Tja, dat is erg wisselend. Het is maar net in welke situatie en op welk moment. Ik ben erg goed in het verbloemen naar de buitenwereld hoe het echt gaat. De moeilijke momenten komen ‘s avonds, wanneer je alleen bent. Soms is er maar een heel klein zetje nodig om even flink emotioneel te worden. Bijvoorbeeld als je een tv-programma kijkt. Maar ook als kinderen een bepaalde opmerking maken. Michiel begint steeds meer trekjes van Thomas te krijgen. In zijn hele doen en laten zie je dat, vooral de gezichtsuitdrukkingen! De ene keer kan dat heel fijn zijn, omdat je dan de herinnering aan Thomas levend houdt, maar het kan ook zó confronterend zijn!
Michiel is nu zo oud als Thomas was vlak voordat hij ziek werd, althans, voordat wij wisten dat hij ziek was. In die periode fietste Thomas al zonder zijwieltjes. Toen ik me dat realiseerde heb ik de zijwieltjes er bij Michiel afgehaald. Sinds deze week zijn we aan het oefenen. Soms bekruipt ons het gevoel dat Michiel wel erg klein is, niet zo goed eet, etc, etc…. je maakt je zorgen omdat je weet dat het bij Thomas rond deze leeftijd goed mis was. Zo gek is het niet dat wij ons (onterecht?) zorgen maken.
Ook al is de vraag “Hoe gaat het met jullie?” een moeilijke vraag, we zijn wel blij dat hij gesteld wordt. We merken dat mensen het soms lastig vinden om ons te benaderen. Weten niet wat ze moeten zeggen en zeggen dan maar niks, of mijden het onderwerp Thomas. Soms komt dit hard aan ook al weten we dat niemand het verkeerd bedoelt. Het is nou eenmaal zo dat de een er beter mee om kan gaan dan de ander. Dat snappen wij ook. En het hoeft niet altijd over Thomas te gaan.
Het leven gaat voor iedereen door, ook dat ervaren wij. Het gemis van Thomas wordt niet minder, eerder meer. Het besef en de pijnlijke leegte…..
En hoe fijn is het dan om uit onverwachte hoek een facebookberichtje te krijgen, of een kaartje dat er aan je gedacht wordt. Zulke kleine dingen, maar o zo waardevol!
We proberen de draad weer op te pakken en zijn beiden weer aan het werk (ik nog op reïntegratiebasis). Jasper heeft nog wel wat problemen op school. Hij start binnenkort met een rouw en verlies-groepje, begeleid door de rugzakbegeleider van Thomas. Heel fijn dat hij daar terecht kan. Zij is een vertrouwd persoon voor Jasper. Hopelijk heeft hij er baat bij. Michiel is een peuterpuber op-en-top! Nog een week of 9 en dan mag hij naar de basisschool. Vorige week hebben we de kennismaking met de juf al gehad. Ik vond het in het begin best lastig om weer terug te zijn in het kleuterlokaal waar Thomas ook gezeten heeft. Er liggen daar herinneringen aan een periode die we niet graag over doen. Ook dit proces moeten we door. En Michiel heeft erg veel zin om te beginnen en is er echt aan toe.
We houden herinneringen levend!!!!
niemand kan zich voorstellen hoe jullie je nu voelen behalve die mensen die zelf ook een kind zijn verloren. Het enige wat ik en vele met mij kunnen doen is toch regelmatig aan jullie denken en wat een prachtig mannetje daar boven ons op ons neer kijkt en zeker zijn kleine maar ook grote broer zal beschermen voor zover dat in zijn macht ligt. Ik heb de blogs over Thomas vanaf het begin gevolgd en ook al hebben wij zelf geen kind dat zo ziek is geweest zelfs bij ons bekruipt soms het gevoel als ze niet snel genoeg opknappen het zal toch niet dat wij net zoiets mee zullen gaan maken. Dit wens je niemand toe en ik snap dat voor jullie het leven nooit meer het zelfde zal zijn maar ik heb zoveel bewondering voor hoe jullie met alles zijn omgegaan en nu nog steeds andere een inzicht geven in hoe het voor jullie is. xxx Anne
Lieve Charlotte, het leven is zo allemachtig oneerlijk, klopt allemaal wat je schrijft, mensen weten heel vaak niet wat ze moeten vragen, omdat ze het antwoord al bijna weten. Blijf de naam van Thomas noemen en koester de herrinneringen. En hier moeten (raar woord) we allemaal door als ouders van een kind die er niet meer is. liefs en een hele dikke knuffel, Bennie,Corrine,Niels en vanaf haar wolk Debora*
Het verlies is groot… Maar jullie kracht ook!
Sterkte, gezondheid & …vreugde gewenst!
Claudie
Wat kun je goed beschrijven en overbrengen hoe het met jullie gaat. In gedachten denken we regelmatig aan Thomas en jullie. Zeker toen we afgelopen weekend hoorde van een kindje wat neuroblastoom kanker heeft gehad, ontdekt voor haar eerste verjaardag en daar wel van genezen is. Waarom Thomas en al die andere niet?! Het blijft een oneerlijke ziekte.
Veel sterkte.
Miranda, Peter, Irma en Evie
Dat jullie je eerder zorgen maken als er iets is met de kinderen is heel begrijpelijk.
Fijn dat er op school voor Jasper nu ook nog een rouw en verliesgroepje komt.
Hopelijk gaat het daardoor binnenkort weer wat beter met Jasper op school.
Verder wensen we jullie veel sterkte en een gezonde toekomst.
Monique
weet niet goed wat ik moet zeggen maar ik vind jullie zo sterk.
sterkte en succes met alles we denken nog steeds aan jullie.
liefs bart Cindy Cynthia en kevin
Je hebt het heel goed verwoord, het gemis blijft en wend nooit. Jullie zullen daar inderdaad een goede weg in vinden. Het leven gaat door , jullie geschiedenis ook. Er over praten is goed het, hoort bij verdriet verwerken. Thomas zal altijd jullie kind en broertje van Jasper en Michiel blijven. Knap, na ook alle andere gebeurtenissen in jullie gezin en wat ook nog voor de ziekte van Thomas in je fam. allemaal aan de hand was, een aaneenschakeling van zorgen en verdriet. Wij hopen voor jullie allemaal, ook de opa’s en oma’s een zonnetje gaat schijnen, dat jullie de kracht krijgen om toch weer de warmte van geluk en liefde in het leven te koesteren. Dikke kus en sterkte van Henk en Betsy.
Charlotte , I am not sure if you remember me, but I was the receptionist at NovaCare Physio Therapy when you were here visiting in the USA. I read the updates this evening and was so sad to hear of Thomas passing. Please know we at NovaCare think of you all often and keep you all in prayer! My most sincere condolences, Carla Moliterno