Thuis!

We zijn weer thuis!

We hebben een mooi afscheid gehad op ‘de Zee’.

Eerst moest er vanmorgen nog een MIBG-scan gemaakt worden. Thomas deed dit zoals gewoonlijk prima. Op het eind had hij een slapende hand en duurde het hem iets te lang, maar goed, hij heeft weer een mooie knuffel verdiend. Dit keer een grote paashaas met wortel;)

Teruggekomen op de afdeling wilde meneertje nog wel even in bad! Natuurlijk jongen, waarom ook niet… Dus heeft hij lekker nog met spuitjes en bootjes gespeeld om vervolgens met schone echte kleren aan (die pyjama’s kunnen we onderhand niet meer zien) op zijn bed geparkeerd te worden. We hebben het erover gehad om de sonde bij Thomas te vervangen, zodat Joan een keertje kon oefenen. We zullen het moeten leren om het straks in de VS ook te kunnen. We vonden alleen niet dat we Thomas daar vandaag mee lastig moesten vallen, en de oefenpop was nergens te bekennen. Dan maar op een later moment!

Wij hebben de laatste instructies meegekregen voor de medicatie thuis en toen stond daar ineens de hele kamer vol met verpleging! Thomas kreeg van iedereen een applaus en natuurlijk hadden wij nog een klein afscheidscadeautje gemaakt. Toen Thomas die cadeautjes gegeven had,  heeft hij nog een cadeautje gekregen, een trofee met het logo van ‘de Zee’ erop. Een echte medaille en natuurlijk de kraal, een paarse slak die voor het ontslag na de stamceltransplantatie gemaakt is. Om jullie een idee te geven: de kanjerketting van Thomas is op dit moment 2 m en 70 cm lang!!!

Coby heeft ons afscheid op film vastgelegd. Na de vlaai aan de verpleging overhandigd te hebben, zijn we richting huis gegaan. Bij de hoofdingang stapten we in de auto en toen begon de sondepomp te piepen. We kregen het zo gauw niet opgelost, dus bedachten we dat we dat thuis wel zouden regelen, dan maar een half uurtje geen voeding. Natuurlijk hebbben we ook in het RMDhuis nog even afscheid genomen en foto’s gemaakt.

Toen we thuis kwamen, wilde Thomas meteen met ‘Thomas de Trein’ spelen! Die had hij echt gemist. Maar eerst moest de voeding weer gaan lopen. Helaas kregen we het probleempje niet opgelost. Wat bleek; het sondeslangetje zat verstopt! Dus vervolgens was om half 3 Jessie van de kinderthuiszorg hier, en heeft Joan toch maar geleerd hoe een sondeslangetje in te brengen. Helaas voor Thomas. Het is en blijft geen pretje…

En nu…. nu gaan we genieten van een (hopelijk) rustig weekend. Weer wennen aan elkaar en de normale dingen die we zo lang niet hebben gedeeld.

Als laatste van dit schrijven wil ik toch één persoon in het bijzonder bedanken. Onze redder in nood, onze rots in de branding, die ontzettend veel van zichzelf en haar gezin heeft weggecijferd om ons te kunnen helpen. Gemma, bedankt!!