Toch naar huis.

De vierde dag van de zware kuur was eigenlijk de beste. Thomas voelde zich redelijk goed, wel wat slapjes en weinig energie, maar dat is logisch. Gedurende de dag had hij regelmatig koorts, die onderdrukt werd door allerlei medicatie. Het hoesten bleef uit, net zoals de misselijkheid. Wauw, een kuur waarbij er maar 2x gespuugd is! Dat hebben we nog niet vaak meegemaakt. Vanochtend zijn we overgestapt naar de gewone voeding, zonder dat die verdund werd met ORS. Ook dat is de rest van de dag prima gegaan!

Gisteravond kreeg Thomas heel even een half uurtje last van een hoestbuitje en jeuk. Ook had hij pijn aan zijn plasser. ‘s Nachts heeft Thomas nog koorts gehad, 40,1.
Vanmorgen was de koorts weg en had hij nog steeds jeuk, vooral in zijn gezicht, en erge pijn aan zijn plasser. De dokter is ernaar komen kijken, maar kon niks bijzonders vinden. Ook de urine was schoon. Het zou kunnen dat hij last had van het vele vocht dat in zijn kleine lijfje werd vastgehouden. Hij woog 2 kg meer dan  normaal. De dokter wilde hem nog even observeren en wilde dat Thomas in bad zou gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Afgekoppeld van alle slangetjes en met een tapeje vastgezet, heeft hij even in een bodempje water gezeten, maar het kon hem niet bekoren. Na 10 minuutjes (dat moest van de dokter) wilde hij er maar wat graag weer uit! Natuurlijk hebben we daarna zijn gewone kleren alvast aangedaan en zijn we een klein rondje gaan wandelen over de afdeling, wel in de rolstoel… De pijn was de 2 uurtjes ervoor al minder geworden en de rest van de dag hebben we hem er niet meer over gehoord.

De dokter gaf het sein ‘GO’ en rond enen zijn we vertrokken.  Niet richting huis, maar richting Airport. De auto moest (elke 2 maanden) nagekeken worden. Jammergenoeg duurde het vrij lang allemaal en uiteindelijk bleek dat we de auto moesten omruilen, vanwege de olie etc. We kregen eenzelfde (blauwe ipv zwarte) auto, met maar één sleutel (da’s lastig!) en we konden alle spullen van een weekje CHOP gaan overhuizen, inclusief de drie kids. We waren om half 5 thuis en konden het eigenlijk niet meer opbrengen om te koken, maar na alle ziekenhuismaaltijden (en thuis wordt er dan ook niet echt gekookt) wilden we toch graag iets fatsoenlijks eten. We hebben dus toch gekookt. Het was fijn om weer met z’n allen aan tafel te zitten na 2 weken!

Samen met Jasper ben ik nog (een kwartiertje) gaan hardlopen, even tijd voor hem alleen! Het viel ons, allebei voor de eerste keer, niet tegen. Dat gaan we vast vaker doen!

En nu… op de bank met een dikverdiende ijs!