Vanmorgen sliep Thomas voor de verandering nog toen papa binnenkwam. In de ochtend is hij nog wat misselijk geweest, maar niet gespuugd. Toen ik vertelde dat de slangetjes losmochten om naar huis te gaan sprong hij een gat in de lucht.
Toen ook het laatst slangetje van de sonde los was, leek het wel of je een opwind-autootje losliet op de afdeling. Hij sjeesde de hele afdeling door. Naar de verpleegpost, naar het grote raam, naar het secretariaat, en nog een rondje.
Op een gegeven moment komt hij hij de ingang van de afdeling en ziet daar de co-assistent staan te midden van een hele kudde studenten…
“Heej papa, dat is mijn dokter, he?” En vrolijk sjeest hij dwars door de kudde. “Weet je nog hoe ik heet?” vraagt de arts. “Ja, Daan” en vervolgens rent hij compleet hyper rond het gezelschap vrolijk zingend “Daan, Daan, Daan, Daan, Daan, Daan, Daan, Daan, Daan, Daan, etc”
Tja dat krijg je als een 4 jarige 4 dagen op een bed zet met chemo en dan alle touwtjes losmaakt.
Rond 13:30 waren we thuis. Daarna is hij nog met de fiets (!) zijn broer mee van school gaan halen. (en onderweg nog gevallen)
Wat een bikkel, die Thomas!
Wat zullen jullie genieten als jullie die energie weer zien van een 4-jarige!
Alle kracht, Judith & Ron, Wout en Sien
Ha thomas, fijn dat je weer thuis bent. lekker he ? , als al die slangetjes weg zijn. geniet er maar van.
een fijn weekend voor jullie allemaal. hopelijk zonder al te veel toeters en bellen.
groetjes jacqueline