We zijn alweer hard op weg naar de 5e maand zonder Thomas. Het zijn heftige maanden geweest. Intussen zijn wij gescheiden en wonen we apart. Alles moet een plekje gaan krijgen. Nu we in een wat rustiger vaarwater komen, begint alles een beetje te landen. Er wordt voorzichtig een begin gemaakt met foto’s uitzoeken van bijvoorbeeld het afscheid op 4 juli. En steeds vaker komt de rollercoaster voorbij met herinneringen van de afgelopen twee jaren. Veel dingen zijn we al lang vergeten, maar foto’s terugkijkende komen de flashbacks. En die komen soms hard binnen! De afgelopen maanden hebben we nog steeds in de zgn ’overleefstand’ gestaan. Rouwen kun je niet afdwingen…. we merken in ieder geval dat het nu pas begint. Wat staat ons nog te wachten? Hoe gaan we alles een plekje geven? De wereld draait door… Gisteren zijn we naar de intocht van Sinterklaas geweest. Herinneringen komen boven, en het besef van het gemis van Thomas wordt nog eens extra benadrukt. Vorig jaar stonden we er nog met hem. En viel hij nauwelijks op tussen alle andere kinderen. Hij had toen gewoon weer haar en geen sonde, in tegenstelling tot 2011.
2011
2012
Vandaag is het ook een jaar geleden dat wij het slechte nieuws te horen kregen dat er geen hoop meer was (15-11 de scan, 18-11 het telefoontje van de oncoloog dat er geen behandeling meer mogelijk was). Dit is iets dat je niet gauw vergeet. En hoe onwerkelijk was het! Onze oncoloog wilde het niet geloven en liet de scan opnieuw doen, wij zaten lamgeslagen te wachten op de uitslag. Iets wat een afsluitende scan had moeten zijn (daar gingen we met het volste vertrouwen van uit) voor de behandeling in Amerika, bleek het het begin van het einde…. Er zullen de komende (feest)maand nog vele malen moeilijke momenten komen, daar komen we niet onderuit. Naar de buitenwereld toe zijn we best goed in ons ‘groot’ houden, de moeilijke momenten komen vanzelf als je alleen bent. Iedereen rouwt en verwerkt op zijn eigen manier. Dat wil niet zeggen dat het verdriet er niet is. Hoe vervelend het ook is, het komt vaak onverwachts. Een klein voorbeeldje: Stichting Opkikker belde met de vraag of Thomas ambassadeur wilde worden voor hun stichting. “Wie kan er nou beter vertellen wat de stichting voor zieke kinderen doet, dan een kind dat er zelf mee te maken heeft gehad!”, klonk het enthousiast aan de andere kant van de lijn… Zij waren duidelijk nog niet op de hoogte van het overlijden van Thomas. Op zo’n moment heb je weinig keus en vertel je dus dat hij nooit ambassadeur zal kúnnen worden, omdat hij er niet meer is. Zowel voor de mevrouw van de stichting als voor mij een pijnlijk en moeilijk moment. Het gesprek wordt gauw afgerond en dan komt de ontlading. We nemen de Stichting Opkikker niks kwalijk hoor, zo is dit voorbeeld zeker niet bedoeld! Het is een supergoede stichting, die echt veel kan betekenen voor zieke kinderen. Eén dag even niet denken aan ziek zijn en genieten van allerlei leuke activiteiten. (Zo, nu hebben we toch een beetje de taak voor Thomas ingevuld. Klik op de link voor meer informatie!) 
Boeven vangen!
Thomas in de helikopter tijdens de Opkikkerdag.
Hoe gaan Jasper en Michiel ermee om?
Jasper wil het helemaal niet over Thomas hebben. Hij sluit zich er wat dit betreft volledig voor af. Soms kan hij heel gefrustreerd doen en dat uit zich dan in een boze bui, waarna hij zich met een flinke huilbui ontlaadt. Dit is zijn manier om ermee om te gaan. Morgen zal het gedenkhoekje in Thomas z’n klas verhuizen naar een centrale plek in de school. Jasper heeft aangegeven daar niet bij te willen zijn. Wél gaat hij daarna alleen ernaar toe om te kijken. Zíjn manier, en die respecteren we! Uiteraard kan Jasper altijd bij vele mensen terecht als hij daar wel behoefte aan heeft.
Michiel is de laatste weken wat opstandiger en ondeugender aan het worden dan hij al was, m.a.w. we hebben onze handen vol aan hem! Een echte peuterpuber die met tijden het zó bont maakt dat hij even op de trap moet zitten. Op die momenten laat Michiel merken dat hij Thomas mist door te gaan huilen. Hij kan dan erg ontroerend en hartverscheurend zeggen: “Ik mihisss Thomas!!!” Als ouder erg lastig om daar dan goed mee om te gaan. Hij zat namelijk niet voor niks, voor straf, op de trap! Een dikke knuffel (na het goedgemaakt te hebben) is dan de beste oplossing.
Fijne Feestdagen allemaal!
jullie zijn kanjers.
het gemis zal altijd blijven en deze dagen maken het extra moeilijk……
rouwen heeft geen tijd, iedereen doet het op zijn eigen manier en op zijn eigen tijd. daar valt niks aan te veranderen en dat moeten we ook niet willen.
er is veel gebeurt in korte tijd, voor jullie alle 4.
Thomas zal altijd bij jullie zijn, op welke manier dan ook.
dikke knuf
Lieve Charlotte,
Wat kun je het allemaal mooi verwoorden. Het verwerken is natuurlijk heel zwaar, maar dit maakt hier zeker onderdeel van uit. Toen wij bij de intocht waren, stonden wij op dezelfde plek als vorig jaar. Wij zagen jullie daar vorig jaar ook. Ik dacht aan jou en aan Thomas en dat hij er nu niet meer is. Niet te geloven, zo onwerkelijk. En hoe moet je dat nu een plaatsje geven?! Ik wens jou heel veel sterkte toe om dit samen met jou twee kanjers te dragen. Een lach op hun gezicht geeft je vast veel steun. Zij geven jou de kracht om dit aan te kunnen. Groetjes Saskia
en voor joan…
Dank je wel, Charlotte!
xxxx wat moet je zeggen…..
Heel veel sterkte voor jullie alle4.
Susan
Er zijn geen woorden die jullie gemis kunnen verminderen.
De rouwverwerking is voor iedereen anders.
Het enige wat wij kunnen doen is jullie alle vier heel veel sterkte wensen en jullie, als het kan en nodig is, helpen.
Monique
ontroerend om te lezen. ik bewonder jullie. het gemis
zal er altijd zijn hoe oneerlijk het ook is, dat juist
kinderen dit moeten mee maken. respekt voor jullie..
Hoi joan, charlotte, jasper en michiel,
Heel veel sterkte de aankomende tijd met al die feestdagen die nooit meer hetzelfde zullen zijn.
Gr Anja
wij hopen dat jullie alles een plekje kunnen geven. het valt ook niet mee wat jullie allemaal meemaken. probeer te genieten van de leuke tijd die jullie samen hadden en de tijd die er komen gaat.
Neem er de tijd voor.
gr. Rianne, Jack, carlijn en Jordy
Heel veel sterkte gewenst in deze moeilijke tijd van verwerken!
De komende feestdagen zullen ook moeilijk zijn.
We denken aan jullie.
Kan jullie alleen maar sterkte toewensen!
Wat een mooi verslag van deze heftige tijd Joan. Ik wil via deze weg even een heel dikke knuffel geven. En binnenkort mag ik op Wereldlichtjesdag zingen en zal ik zeker ook voor Thomas zingen.
Ieder loopt zijn eigen weg van rouw. Een weg die gaat over hoge bergen en door diepe dalen, soms zijn er scherpe bochten en soms is er weer een lange rechte en eenzame weg.
Er zijn momenten dat je stil blijft staan, holt, achterom kijkt.
Langs deze weg staan mensen die jullie steunen, die jullie opvangen als je valt,die jullie weer overeind helpen, zodat vervolgens weer jou eigen weg kan volgen, in jou eigen tempo.
Ik lees en lees nog een keer dezelfde regel en verbaas me. Dan ga ik gauw verder lezen en kijk toch nog eens naar die ene regel. Het gemis, wat jullie dus nu apart dragen. Onvoorstelbaar en ik hoop dat jullie samen toch kunnen blijven delen…..de mooie momenten met het kleine manneke. Hartelijke groet en natuurlijk voor zover dat mogelijk zou kunnen zijn, feestdagen die een beetje dragelijk zijn…voor allemaal. Sonja
‘Intussen zijn wij gescheiden en wonen we apart.’
Pffff: dat komt binnen hoewel ik slechts een ‘zomaar volger’ ben.
Ik wens jullie sterkte bij wat er is en hoop dat jullie samen, hoe dan ook, met Thomas kunnen zijn.
Ook ik ben zomaar een volger. Via de site van stichting lieve noa bij ik bij jullie kanjer terecht gekomen. Ik hem het afgelopen jaar gevolgd, helaas tot aan zijn afscheid. Ik heb vaak aan jullie gedacht en voor jullie geduimd, het mocht niet zo zijn. Respect voor alle blogs die jullie hebben geschreven.
Ook ik lees de eerste zinnen met een brok in mijn keel. Ik hoop dat jullie ondanks alles samen kunnen delen…! Ik wens jullie allemaal alle liefde kracht om deze periode door te komen!
Liefs, zomaar een volger…! Jullie Thomas heeft mijn moederhart geraakt, diep geraakt…
Dat realiseer je je van een afstandje niet, al weet ik het (beroepsmatig) eigenlijk wel… de rouw komt vaak pas veel later. En daar gaan jullie allemaal nu doorheen. We hebben weinig contact, maar ik denk toch regelmatig aan jullie gezin en aan Thomas. Hopelijk gaat het stapje voor stapje beter met omgaan met jullie gemis. Veel sterkte voor deze maanden.
Liefs
Paul