Blog

Afgelopen twee weken hebben we gekampeerd op de Kleine Wolf in Ommen. Een erg leuke, zeer kindvriendelijke camping. De kinderen hebben zich er prima vermaakt!

Vorig jaar begin mei vertrokken wij naar Amerika. Alweer een jaar geleden…. en wat een jaar! We hebben er wel veel aan moeten denken. We zijn nu langer terug dan dat we daar geweest zijn. Een erg heftige en intense periode. Een moeilijke maar ook mooie tijd, hoe gek dat ook klinkt. Het is toch een hele ervaring geweest om een half jaar met je gezin aan de andere kant van de wereld te wonen. En aan hele kleine dingetjes merk je het nog aan de kinderen. Ze kijken bijvoorbeeld Engelstalige films zonder ondertiteling en hebben dat niet eens in de gaten. Of Michiel die nog steeds “Thank you” of “Bye!” zegt. En dan kom je in de winkel een t-shirt tegen met “New York” erop. Jasper was heel blij met deze nieuwe aanwinst, want híj was daar geweest! En de broodjes ketchup, in huize Lutters heel normaal. We zijn al blij dat Thomas eet, al zijn het broodjes ketchup! (Ook Michiel doet standaard ketchup bij de friet ipv mayonaise, haha!) En zo kan ik nog wel even doorgaan….

De pijn in Thomas z’n been is na de bestraling in eerste instantie verergerd. Hierover heb ik al in de vorige blog geschreven. De week na Make a Wish ging het langzaamaan iets beter qua pijn. We merkten wel dat de pijnmedicatie hem erg belemmerde door de bijwerkingen. Hij had geen energie. De week voor de meivakantie is hij dan ook maar twee ochtenden naar school geweest. Meer zat er echt niet in.
Op vakantie was het ritme ineens heel anders. Later naar bed, langer uitslapen (de kinderen werden vaak pas rond 9.00 uur wakker!) Hierdoor liep het hele pijnmedicatieschema ook een beetje in de soep. We merkten dat als we een pil vergaten het helemaal niet zo erg was. Zodoende zijn we gaan afbouwen. En met resultaat dat Thomas vanaf vandaag nog maar 3 x 500 mg paracetamol krijgt. Dit lijkt nu voldoende. Dat betekent dat de bestraling eindelijk zijn werk doet. Fijn voor ons, maar vooral voor Thomas! En we kregen afgelopen twee weken de ‘oude’ Thomas weer te zien, met veel erergie en levenslust. Als we mensen op de camping vertelden wat Thomas mankeert, konden ze dat niet geloven. Je kon het ook echt niet aan hem zien, behalve dan dat hij erg mager is. En eindelijk  heeft hij, na een jaar niet in de zon geweest te zijn door de accutanekuren, weer een kleurtje op zijn snoet en zijn haar is lichter geworden. Een ogenschijnlijk gezonde jongen!
Erg moeilijk soms om geconfronteerd te worden met wat wij in ons achterhoofd steeds met ons meedragen. Het zwaard van Damocles hangt nog ergens boven ons hoofd…. wanneer gaat het vallen?! Wij hopen dat we nog heel lang van deze Thomas mogen genieten.

Tot slot een kleine sfeerimpressie van onze vakantie, wat woorden overbodig maakt.