De nacht was zoals in de eerdere post niet zo geweldig.
In de loop van de dag is het langzaam maar zeker de goede kant op gegaan. De koorts is er nog wel, maar niet meer zo’n piek als eerder.
Wel is in de loop van de dag de ‘algemene’ morfinepomp iets hoger gezet. Hij wordt er wel wat suffer van, maar opdat hij dan minder pijn heeft is hij er over het geheel beter aan. Het rochelen is iets minder geworden, maar nog niet weg. Om het wat te triggeren en te oefenen, is de fysiotherapeut langs geweest. Zij had een wel heel leuk spelletje om de ademhaling te oefenen. Bellenblazen! Leuk. en even later: Bellenvangen. Is wel lastig met een jaap van 20cm over je buik. Bellen willen vangen, maar niet van je plaats willen komen.
Ondanks wat pijn vond Thomas het toch leuk en er kon zelfs een boer-met-kiespijn-lachje van af.
Omdat hij steeds onderuit zakte in bed, heeft de verpleegster een grote-mensen-bed aan laten rukken. Die zijn beter verstelbaar wat betreft het voeteneind zodat hij meer in een ‘kuil’ zit.
Tijdens het wassen vanmorgen en bij de bedwisseling heeft hij rechtop bij mama op schoot gezeten. Joehoe, weer een klein stapje.
‘s Middags zijn Jasper en Michiel gekomen. Ook zo’n wondermiddel. Bij het zien van Michiel ging er spontaan een handje door de spijlen om Michiels handje te aaien. Zo lief…
Zijn darmen zijn nog niet helemaal uit de knoop, danwel terug op hun plaats. Er gaat wel wat voeding en lucht door, maar niet veel. Een poging om de voeding iets hoger te zette resulteerde dan ook direct in een paar gevulde bakjes. Toch maar even op een laag pitje dus.
Hij wil wel zelf eten en heeft honger. Hij heeft vandaag nog wel op een stukje soepstengel gekanbbeld en toen hij zag dat Michiel een stukje appel had, heeft hij er zelf ook 2 stukjes van opgegeten.