De eerste dagen in de States

En dan nu de lang verwachte blog waar iedereen op zit te wachten. Leuk om te zien bij de bezoekersstatistieken dat  er de laatste dagen erg veel mensen onze site hebben bezocht.

Woensdagochtend om half 6 stond bij ons de kamer vol mensen die ons uit kwamen zwaaien. De taxi was ruim op tijd, maar afscheid nemen is soms best moeilijk, dus liepen we een kwartiertje vertraging op. We waren op tijd op Schiphol. Gemma was er al met haar familie.

Bij het inchecken liep het allemaal niet helemaal volgens de planning. Het visum van Jasper werd door de computer niet geaccepteerd. Er stond een fout in de esta van Gemma, een o moest een 0 zijn of zoiets.. Tot overmaat van ramp kreeg Gemma een heel andere plaats in het vliegtuig. We konden 50 Dollar betalen en dan zou ze wel bij ons zitten. Dat hebben we dus maar gedaan. Intussen hadden we flink vertraging opgelopen. Al onze ouders en zussen met de hele familie waren al gearriveerd en wij liepen alleen maar te stressen en hadden hen nog niet gesproken. Er was geen tijd meer om samen koffie te drinken, we moesten gelijk door. De sondevoeding werd ergens anders afgegeven, omdat dat aparte pakketjes waren. Daar stonden we dan, met een rolstoel, buggy en 6 handbagagekoffers. Dat kregen we nooit mee en we moesten nog een heel eind lopen naar de gate. Ik helemaal over de zeik, Jasper huilen vanwege het afscheid.. We zouden special care krijgen, maar het einge wat we kregen was een rolstoel voor Thomas.. Of een wagentje dat Thomas met één ouder naar de gate bracht. Gelukkig was er één medewerker die de situatie door had en meteen actie ondernam. Hij heeft ons helemaal begeleid tot aan de gate. De koffers meegenomen en geholpen bij de douane. We kwamen echt als laatste bij de gate en konden meteen doorlopen de slurf in! Het was echt super dat die man ons geholpen had!

Het taxiën duurde vrij lang, vond Thomas, want voordat we de lucht ingingen was meneertje al vertrokken. Hij heeft het opstijgen niet meegekregen. Even later sliep ook Michiel. Het eerste uur sliepen ze allebei. Dat was het meest relaxte deel van de reis. De rest van de reis heb ik alle 6 stoelen die wij met z’n allen hadden, wel een keer gehad. We zijn continu bezig geweest met de kinderen vermaken. Jasper heeft nog heel even geslapen, tegen mij aan, dus kon ik ook niet veel. Michiel heeft met een slaapdrankje op nog een keer een uurtje geslapen en dat was het dan. We waren helemaal gaar na 8 uur zitten. Wel kregen we complimenten van een vrouw die halverwege de reis nog met ons van rij gewisseld is, zodat we naast elkaar konden zitten. Zij vond dat de kinderen het erg goed gedaan hadden. En ik moet zeggen dat ik dat zelf ook vond. Ze waren heel lief, Michiel bleef keurig op zijn stoel zitten en ze hebben niks geen ruzie gemaakt of gehuild o.i.d. Michiel vond het opstijgen en landen helemaal geweldig. Hij schaterde het uit.

Toen we uit het vliegtuig kwamen hebben we meteen iemand gevraagd om ons te helpen en gezegd dat we op Schiphol ook een rolstoel hadden. Eén vrouw heeft ons toen helemaal begeleid tot we de koffers hadden. Ze heeft nog een man gevraagd om onze koffers naar de auto te brengen. Echt prettig! We hadden nogmaals even oponthoud omdat we voor de visa een extra formulier (per gezinslid) moesten invullen. Daardoor zijn we vergeten om de visa te verlengen. Als het nodig is regelen we dit later nog wel.. We werden opgewacht door Ben, de vader van Kuba, die voor ons erg veel geregeld heeft omtrent het huis. Hij had voor alle kinderen een ballon met de Amerikaanse vlag erop. Dat was meteen een warm onthaal! Samen met Ben zijn we naar het autoverhuurbedrijf gegaan, waarna we Ben gevolgd zijn naar ons huis. Hij had al onze bagage achter in de pick-up liggen met een zeiltje erover. Het was een uur rijden. Het landschap was heel anders dan ik me voorgesteld had. Veel bomen, veel groen en weinig hoogbouw. Ik had niet het idee dat we in een miljoenenstad terecht waren gekomen.

Het huis was even wennen. We waren erg moe en wilden het liefst naar bed, maar door het tijdsverschil was het beter om nog op te blijven. De kinderen zijn ook pas rond 18.30 uur nieuwe tijd naar bed gegaan. (is dus half 1 ‘s nachts!) Iedereen was helemaal gaar! Wel moesten we de inventaris van Kubaclub nog controleren. Kubaclub heeft ons enorm geholpen met het regelen van een huis en de inventaris en ontbrekende inboedel.

De dag erna waren de kinderen om 3 uur ‘s nachts wakker! We zijn er regelmatig uit gemoeten om ze rustig te houden. Een onrustige nacht dus. Ben was om 12 uur bij ons en heeft ons heel veel informatie gegeven. We zijn naar CHOP gegaan, waar we door Ben en Dana, de maatschappelijk werkster, zijn rondgeleid door het ziekenhuis. We hebben onze ogen uitgekeken. Het gaat er echt heel anders aan toe dan in Nederland. Op iedere hoek van de gang een ruimte waar je drinken en snacks mag pakken, een speelse aankleding en de dagbehandeling in het openbaar. De kinderen liggen dan gewoon bij elkaar in één grote ruimte. Het verschil is ook dat het natuurlijk een kinderziekenhuis is, dus de afdelingen zijn veel groter.

Na de rondleiding zijn we terug gegaan naar het vliegveld. Door onze vermoeidheid hebben we daags ervoor bij het ophalen van de koffers namelijk niet meer aan de dozen sondevoeding gedacht. Gelukkig hadden we 3 zakken reserve, maar daarmee waren we ook al aan de voorlaatste. Op het vliegveld was niks aangekomen, mogelijk was het richting Atlanta gegaan. Ben woont niet ver van het vliegveld, dus als er wat gevonden zou worden, dan zou hij het voor ons ophalen. Intussen heeft Gemma dus de hele middag en vooravond de kinderen gehad. Het gekke van ons huis is dat er op de benedenverdieping geen deuren tussen de vertrekken zitten. Daardoor wordt het voor de kinderen erg verleidelijk om rondjes te gaan rennen. Er ligt een antiek-eiken vloer in het hele huis, dus dat was niet echt de bedoeling. Gemma heeft er haar handen vol aan gehad!

Vandaag zijn we naar IKEA geweest, met name om de plastic bordjes, bekertjes en bakjes te halen en nog een aantal spullen die we echt misten. Het zit hier een half uur rijden vandaan, als je tenminste in één keer goed rijdt;-) We hebben een ruime auto, een automaat. Dat is erg fijn, want we hebben echt al veel kilometers gemaakt in 3 dagen. Alles wat je hier doet, moet met de auto, het is dus zeker geen overbodige luxe om een goede auto te hebben.Terwijl we bij IKEA waren, is Joan op en neer gereden naar CHOP om de vermiste dozen sondevoeding op te halen. Deze waren wij vergeten, maar als we er wel aan gedacht hadden, waren ze er evengoed niet geweest. We hadden gisteravond laat nog een telefoontje gehad dat de dozen terecht waren  en dat ze met een andere vlucht meegekomen waren, met een vrachtvliegtuig.

Terug thuis was de cable-guy er. Hij heeft er voor gezorgd dat we tv en internet hebben. Al die tijd hadden we geen mogelijkheid om de kids voor de tv te parkeren (als we bijv. koffers aan het uitpakken waren) of deze blog te schrijven, te mailen of wat dan ook.. Vandaag was het ook voor het eerst echt zonnig weer en erg warm. De vorige dagen was het helemaal bewolkt. De kinderen hebben de zwembroek aangetrokken en hebben de waterglijbaan uitgerold. Ze hebben heerlijk gespeeld. Eén voor één kwamen de buren kennismaken. De buurvrouw tegenover had verse brownies gebakken, echt heel erg lekker. Ze had ook allemaal tips en een soort gouden gids bij zich. Naast ons wonen 2 kinderen van 4 en 7 en aan de andere kant een jongen van 9. Zij hebben na de kennismaking met de ouders een hele tijd bij ons gespeeld. Jasper was echt Engels aan het proberen. Het was zó leuk om te zien!

Onze eerste hamburger in de States is tegengevallen. We waren naar de Mc Donalds gegaan. De Big Mac was kleiner dan in Nederland! Daar gaan we dus niet meer heen;-)

Tot zover onze eerste dagen hier. Vandaag hebben we voor het eerst allemaal het gevoel gehad dat we niet meer zo oververmoeid waren. Morgen gaan we helemaal proberen om de rust er weer in te krijgen. En de supermarkt verkennen, want dat alleen al is een hele ervaring kan ik je zeggen. We waren blij verrast dat bij aankomst de koelkast gevuld was met allemaal redelijk bekende artikelen, verzorgd door de ouders van Puck.(bedankt daarvoor!!)  Zij is nu een maand in behandeling en we zullen haar en haar ouders maandag gaan ontmoeten. Dan worden wij voor een eerste kennismakingsgesprek verwacht bij Dr Mangino.

N.B.Voor sommigen is deze blog misschien veel te gedetailleerd verteld, maar weet ook dat dit voor onszelf een vorm van een dagboek is. Ik vind het fijn om chronologisch alles in detail te vertellen.